Epilog

***

Siedziałem z Marcelem w pokoju i oglądaliśmy wspólnie bajki. Zacząłem się niepokoić, ponieważ minęła właśnie druga godzina odkąd nie ma Tamary. Zadzwoniłem do niej, ale dźwięk telefonu, który słyszałem dobiegał z góry. Coraz bardziej bałem się o nią. Padał deszcz, więc może się poślizgnęła i leży teraz w szpitalu. Może ktoś ją porwał? Na myśl przychodziły jeszcze gorsze rzeczy...

Oderwałem się od nich, gdy do domu wparował Mitchell i oznajmił...

- Tamara miała wypadek!

- CO? - krzyknąłem nie dowierzając jego słowom

- Miała wypadek, jedź do szpitala. Ja zostanę z małym - wskazał na drzwi. Do ręki wziąłem kluczyki i wsiadłam do samochodu. Z dużą prędkością mknąłem przez miasto. Dotarłem do szpitala po kilkunastu minutach. Zapytałem się, gdzie leży Tamara i czym prędzej tam pobiegłem. Przez szybę było widać moją żonę. Leżała nie przytomna, podłączona do mnóstwa kabelków. Stało przy niej trzech lekarzy. Każdy z nich w ręku trzymał długopis i kartki, cały czas coś notowali. Kiedy wyszedł pierwszy z nich uświadomił mi, że Tamara miała wypadek - została potrącona na pasach i jej stan jest groźny.

Opadłem na krzesło. Przez chwile myślałem, że to sen.

 

***

Czuwał. Dzień, drugi, trzeci...

Na zegarku wybiła północ. Marco czuł się fatalnie, głodny i spragniony, ale mimo wszystko nie opuszczał swojej żony. W kółko szeptał i łudził się, że będzie dobrze. Ciągle coś do niej mówił, nagle poczuł jak kobieta zaciska pięść. Zachwycony wybiegł na korytarz i zaczął krzyczeć. Do sali zbiegło się mnóstwo ludzi, nie dopuszczali chłopaka do wejścia. Musiał zostać na zewnątrz. Minęła właśnie godzina...

Z sali wyszedł lekarz, a na twarzy piłkarza pojawił się wodospad łez.

 

3 lata później

 

- Tatusiu, nie płacz - powiedział sześcioletni chłopiec odchylając głowę ku górze, by ujrzeć twarz ojca

- Nie płaczę - powiedział cicho. Pochylił się nad grobem żony i zapalił ostatnią świeczkę - Masz ochotę na lody? - spytał

- Na duże lody z czekoladową polewą! - krzyknął optymistycznie chłopak

- Nie ma sprawy. Duże z czekoladową polewą, tak jest - przytaknął i wziął na "barana" syna.

Odeszli.

A ona odeszła na zawsze.